W 2008 r. przypada 50 - ta rocznica powołania ustrońskiej Spółdzielni Mieszkaniowej „Zacisze”, warto więc przypomnieć jej bogatą historię, a także organizatorów i działaczy tego śmiałego jak na owe czasy przedsięwzięcia. Poczynania w tym kierunku nastąpiły z chwilą wprowadzenia przez rząd nowej polityki mieszkaniowej. Otóż w 1957 r. ukazała się uchwała Rady Ministrów dotycząca pomocy państwa dla budownictwa ze środków własnych obywateli, a rok później kolejny dokument w sprawie dodatkowego wspierania inwestycji spółdzielczych. Wobec braku mieszkań nowe przepisy wyzwoliły wielki zapał i oddolne inicjatywy społeczne.

Już w 1957 r. zwołano spotkanie zainteresowanych z udziałem dyrektora Oddziału Związku Spółdzielni Mieszkaniowych w Katowicach, który przedstawił wymogi prawne i finansowe, jakie należy spełnić w celu uzyskania mieszkania, co na pewien czas zahamowało entuzjazm chętnych. Jednak po wejściu w życie w marcu 1958 r. przepisów umożliwiających kredytowanie tego budownictwa postanowiono utworzyć spółdzielnię. Walne zgromadzenie założycielskie Spółdzielni Budowlano-Mieszkaniowej „Zacisze” w Ustroniu odbyło się 18 maja 1958 r., na które przybyły 32 osoby. Spośród nich wybrano pierwszy zarząd w składzie: Stanisław Kisiała, Tadeusz Kubica i Bolesław Zuberek oraz Radę Nadzorczą, którą stanowili: Eugeniusz Szajnowski, Władysław Kluzik, Janina Falecka, Jan Robosz, Antoni Zloch i Eugeniusz Mac. Uchwalono wówczas plan budownictwa spółdzielczego na lata 1959-61, który zakładał budowę 10 bloków o 160 izbach.

W gronie założycieli zarysowały się dwie tendencje co do form organizacyjnych. Pracownicy Kuźni, stanowiący większość (19 osób) chcieli budować przy pomocy tego zakładu. Pozostali zaś, w większości nauczyciele ustrońskich szkół, opowiadali się za zrzeszeniem otwartym, działającym na własny rachunek. Nastąpił rozłam wśród członków i większość optująca za patronatem fabryki pod koniec roku zawiązała Robotniczą Spółdzielnię Mieszkaniową Kuźni Ustroń, zlikwidowaną dwa lata później.

Tymczasem pozostali (11 osób) powołali 18 października 1958 r. nowy zarząd, do którego weszli: Jan Robosz, Eugeniusz Szajnowski i Helena Szewczyk, a w radzie nadzorczej znaleźli się: Emilia Cienciała, Janina Falecka, Władysław Jastrzębski, Anna Węglorz, Emilia Wodnicka i Bolesław Zuberek. Pierwsze miesiące upływały na dopełnianiu licznych formalności i okazały się niezwykle trudne dla kilkunastoosobowego zespołu bez pomocy specjalistów z branży budownictwa. Działalność tę wykonywano społecznie. Funkcję księgowego pełniła, również bezpłatnie, Helena Robosz. Los spółdzielni był niepewny, bo mogło dojść do jej rozwiązania, co spotkało wiele podobnych inicjatyw.

Teren pod budowę przy ul. Konopnickiej uzyskano w październiku 1959 r. Spółdzielnia nie miała dostatecznej liczby członków, gdyż planowano wybudować 72 mieszkania, natomiast zapisało się znacznie mniej osób. Na początku 1960 r. odbyło się w Ustroniu spotkanie z udziałem gen. Jerzego Ziętka, wiceprzewodniczącego Wojewódzkiej Rady Narodowej w Katowicach, który wydatnie pomógł w załatwianiu podstawowych problemów związanych z uzbrojeniem terenu. Społecznym przewodniczącym zarządu przez najtrudniejsze cztery lata budowy był Władysław Jastrzębski.

Podobne zrzeszenie w tym samym czasie powstało w Wiśle, ale z powodu licznych problemów nie mogło się rozwinąć i wystąpiło z wnioskiem o połączenie z „Zaciszem”. Na walnym zgromadzeniu w maju 1961 r. nie zyskał on 2/3 głosów ustrońskich spółdzielców, lecz w grudniu 1963 r. podjęto uchwałę o rozszerzeniu działalności na sąsiednią Wisłę.

Oficjalne oddanie do użytku osiedla przy ul. Konopnickiej nastąpiło w Święto Odrodzenia 1963 r., niemniej do zamieszkania było one zdatne po kilku miesiącach. Dopiero w kolejnym roku wykonywano elewacje, naprawiano usterki oraz zagospodarowywano w czynie społecznym otoczenie. Trzeba mimo to podkreślić, że budowa średniej wielkości osiedla stanowiła podówczas ambitne wyzwanie i niewielu takim spółdzielniom się powiodło.

Pośród członków „Zacisza” znowu ścierały się dwie tendencje. Zdaniem dużej części dzięki pokaźnemu nakładowi pracy osiągnięto cel, dlatego należy zakończyć działalność, a tworzenie nowych osiedli powinni inicjować ci, którzy oczekują na mieszkania. Jednakże większość upatrywała podstawowych zadań statutowych w dalszej aktywności i budowie nowych osiedli, zwłaszcza, że zapotrzebowanie na mieszkania było duże. Następne w kolejności osiedla planowano wybudować w Wiśle i przy ul. Cieszyńskiej w Ustroniu.

W czerwcu 1965 r. kierownikiem i równocześnie głównym księgowym został Bogusław Suchta. Przystąpiono do prac dokumentacyjnych osiedli przy ul. Cieszyńskiej oraz w Wiśle.

Prace zagospodarowania terenu przy ul. Konopnickiej zakończono we wrześniu 1965 r., a pod koniec roku sfinalizowano wykonanie elewacji. W tym czasie obniżono czynsz mieszkaniowy, co przyniosło pozytywne efekty w zakresie obniżki kosztów i wiele prac mieszkańcy zaczęli wykonywać w czynie społecznym. Zintensyfikowali urządzanie przyległego terenu, tworząc plan zabaw oraz klomby i zieleńce, co oszacowano na 900 tys. zł. W rezultacie, przepracowawszy razem z dziećmi, które działały pod kierunkiem Józefy Jabczyńskiej, w czynie społecznym 8.000 godzin, uzyskano pierwsze miejsce w województwie katowickim w konkursie na najlepsze osiedle spółdzielcze w 1966 r. Przewodniczącym Rady Spółdzielczej był wówczas Józef Mazur. Na walnym zgromadzeniu 25 listopada tego roku uroczyście wręczono nagrody za zaangażowaniu w działalność społeczną osiedla „Zacisze” kilkunastu osobom. W tym czasie zaktywizowało się wiele osób w pracach na rzecz miejscowej społeczności. Pedagog Józefa Jabczyńska zorganizowała bardzo pomysłową samorządową Gromadkę Dziecięcą, której przewodniczącą była Iwona Suchta. Urządzane podczas wakacji „nieobozowe lato” cieszyło się większą popularnością wśród dzieci niż wyjazd na kolonie. Wiele ciekawych imprez przeprowadziła Komisja Pracy Kobiet pod kierunkiem Marii Mazur.

Rok 1966 upłynął także na intensywnych przygotowaniach do kolejnej inwestycji – bloków przy ul. Cieszyńskiej dla 210 rodzin. W lutym 1967 r. rozpoczęto budowę, lecz napotkano problemy, zwłaszcza z dostawą bieżącej wody i montowaniem ciepłociągu. W omawianym czasie usuwano jeszcze usterki na osiedlu przy ul. Konopnickiej i zagospodarowywano teren, rok później w marcu 1968 r. rozpoczęto w Wiśle stawianie bloków. Na szczególne wyróżnienie zasługiwała praca społeczna spółdzielczej rady. Jej przewodniczącym był Józef Mazur, zaś od lipca tego roku Ludwik Gembarzewski, a jego zastępcą Józef Kocyan.

Szybkie wznoszenie osiedli przez SM „Zacisze” spowodowało, że Goleszów i Strumień również prosiły o objęcie ich budową bloków, lecz zarząd i rada wyraziły sprzeciw. 15 grudnia 1968 r. władze zmieniły decyzję i zaakceptowały stawianie tego typu budynków w Strumieniu. Po dwa pozostałe bloki na os. 22 Lipca i wiślańskim os. XXV-lecia PRL przekazano mieszkańcom w 1969 r. Lata 1966-69 to okres prowadzonej z dużym rozmachem działalności inwestycyjnej, podczas niecałych trzech lat oddano do użytku 285 mieszkań. W czerwcu 1969 r. wyznaczono nowy skład rady Spółdzielni, której przewodniczącym został ponownie Józef Mazur, a zastępcą – Paweł Macura, natomiast do zarządu wybrano Bogusława Suchtę jako prezesa oraz członków: Marię Cieślar, Pawła Gogółkę, Franciszka Stokłosę i Edwarda Winiarskiego. Od marca 1969 r. funkcję głównego księgowego przez wiele lat sprawował Wacław Szcześniewski.

Wyrazem pozytywnej oceny osiągnięć SM „Zacisze” przez społeczeństwo Ustronia i Wisły był masowy napływ do niej członków. W drugim półroczu 1969 r. przyjęto 354 osoby, podczas gdy w dekadzie 1958–1968 zapisały się jedynie 154. Awans do grupy spółdzielni średnich wymagał zwiększonej obsługi administracyjnej, starano się jednak utrzymać koszty z tym związane na niskim poziomie. Wydatek na wybudowanie jednego mieszkania na os. 22 Lipca był najniższy spośród dotychczas dokonanych inwestycji, a także w skali całego województwa katowickiego. Dokonano wtedy podsumowania dotychczasowej działalności, z którego wynikało, że mieszkania spółdzielcze otrzymały 382 rodziny, członków oczekujących na nie było 291, a kandydatów na członków – 327, czyli ponad 1.000 rodzin powierzyło Spółdzielni swe sprawy mieszkaniowe. Stopniowo podlegały zmianom kierunki aktywności, inwestycje uległy zahamowaniu, na pierwsze miejsce wysunęły się natomiast sprawy członkowskie i eksploatacja mieszkań.

W 1969 r. rozpoczęto działania związane z budową ustrońskiego osiedla przy ulicy Andrzeja Brody oraz bloków w Strumieniu. Zorganizowano też niewielką liczebnie brygadę remontową, która świadczyła też odpłatnie usługi dla mieszkańców osiedli. Dzięki osiągnięciu znacznego zasobu mieszkań SM „Zacisze” stawała się liczącym partnerem władz Ustronia, Wisły i Strumienia w rozwiązywaniu trudnej w tym czasie polityki mieszkaniowej. Ostatni z czterech budynków w Wiśle oddano w czerwcu 1970 r. i na tym zakończył się drugi okres intensywnej działalności inwestycyjnej. Mimo silnej presji ze strony członków oczekujących na mieszkanie nie rozpoczynano nowych budów, a skupiono się na eksploatacji posiadanych zasobów mieszkaniowych. Mimo to w tym roku przyjęto 159 nowych członków. W połowie czerwca 1970 r. dotychczasowy prezes Bogusław Suchta ustąpił ze stanowiska i na to miejsca wybrano Lecha Hrybika. W tym czasie zaczęły działać Rady Osiedli Mieszkaniowych, które inicjowały czyny społeczne przede wszystkim w zakresie zagospodarowania i upiększenia terenów wokół bloków.

Na początku 1971 r. zakończono budowę pawilonu handlowego przy ul. Cieszyńskiej. Po pewnym okresie zastoju podjęto działalność społeczno-wychowawczą wśród dzieci i młodzieży, oddając do ich dyspozycji świetlicę w tym pawilonie oraz w zaadaptowanym pomieszczeniu garażowym na os. „Zacisze” i w piwnicznym w Wiśle. W tym roku wybudowano jedynie budynek w Strumieniu o sześćdziesięciu mieszkaniach. W tym samym czasie wykonano systemem gospodarczym przedłużenie ciepłociągu z os. 22 Lipca na stale niedogrzane os. „Zacisze” oraz wiele drobnych prac jak utwardzenie chodników, budowa trzepaków i śmietników i wykonanie małej architektury na os. 22 Lipca i os. XXV-lecia PRL.

W połowie 1971 r. rozpatrywano ponowny wniosek gminy Goleszów o objęcie tego terenu zasięgiem Spółdzielni. Początkowo nie uzyskał on wymaganej większości 2/3 głosów i został odrzucony, jednak w rok później przyjęto go większością głosów.

Uporczywe starania SM „Zacisze” o rozpoczęcie inwestycji na terenie Ustronia nie dawały rezultatu. Składało się na to wiele przyczyn, a przede wszystkim zmiana technologii budowlanych i brak terenów uzbrojonych. W aktualnym planie 5-letnim znajdowało się tylko osiedle przy ul. Brody. Ta sytuacja wywołała niezadowolenie skierowane przeciwko zarządowi i administracji. Niekorzystna atmosfera i ciągłe ataki wobec zarządu spowodowały, że sporo osób zrezygnowało z działalności. Na posiedzeniu Rady Spółdzielni 14 stycznia 1972 r. wybrano nowy zarząd, którego prezesem pozostał nadal Lech Hrybik.

Nie uzyskując możliwości budowy w centrum miasta SM „Zacisze” rozpoczęła prace koncepcyjne w Hermanicach, planując wybudować osiedle dla 6 tysięcy mieszkańców na 30 ha nieużytków rolnych. Po kilkunastu miesiącach starań napotkano na wiele trudności i odstąpiono od tej koncepcji.

20 stycznia 1973 r. Rada Spółdzielni powołała zarząd, którego prezesem pozostał nadal Lech Hrybik. Nastąpiła bardziej harmonijna współpraca tych dwóch podstawowych organów. Stabilizowała się kadra pracowników etatowych. W tym czasie uchwalono regulamin współzawodnictwa międzyosiedlowego i powołano Komisję Współzawodnictwa, co ożywiło działalność społeczną na rzecz osiedli oraz pracę wychowawczą z młodzieżą. Poprzez organy samorządowe w różnych formach aktywności uczestniczyło ponad 80 społeczników.

Dzięki uporczywym staraniom władz Spółdzielni oddano do użytku blok w Strumieniu, w dwu etapach (każdą klatkę oddzielnie), co nastąpiło w maju 1974 r. W tym roku zajmowano się założeniami techniczno-ekonomicznymi dla ustrońskich inwestycji: przy ul. A. Brody, os. Centrum, osiedle domków jednorodzinnych oraz w Wiśle Głębcach. Zebranie Przedstawicieli członków, które zorganizowano 28 czerwca 1974 r. połączono z jubileuszem 15-lecia działalności.

Na początku 1975 r. zgodnie z uchwałą Rady Zarząd powołał Brygadę Budowlano- Remontową, przekształconą później w Zakład Budowlano-Remontowy, a jego pierwszym dyrektorem był Ginter Koenig, który został automatycznie z-cą prezesa ds. technicznych. Zasadniczym celem była budowa domków jednorodzinnych. Jednocześnie spółdzielnia przejęła Zakład Betoniarski w Ochabach, na bazie którego miała powstać Wytwórnia Elementów Budownictwa Jednorodzinnego. Ponadto rozpoczęto budowę zespołu garaży na terenie przyszłego os. Centrum. W oparciu o te przygotowania w marcu 1975 r. rozpoczęto prace związane z budową domków „Jelenica I”. Rozplanowano tam 74 budynki jednorodzinne w układzie szeregowym. Autorami projektu byli Anna i Ernest Grossowie. Rozpoczęto również inwestycję przy ul. Brody, gdzie dokonano uzbrojenia terenu i rozpoczęto budowę dwóch dziesięciopiętrowych budynków. Tematyka posiedzeń Zarządu w 1975 r. dotyczyła przede wszystkim spraw członkowskich. W latach 1976 do 1980 prezesem Spółdzielni był Pan Piotr Cieślar. W 1976 r. Spółdzielnia przeszła cały szereg zmian organizacyjnych wynikających z rozbudowy swego potencjału gospodarczego, a także z przemian organizacyjnych w skali ogólnokrajowej. W listopadzie tego roku pierwszy budynek przy ul. Brody odebrano od wykonawcy. Sporo konfliktów powodował budynek w Strumieniu, posiadający wiele usterek i niedoróbek. Sprawa znalazła się w Okręgowej Komisji Arbitrażowej i niesolidny wykonawca musiał zapłacić sporą karę.

W 1977 r. nastąpiło ożywienie działalności. Zasiedlono 4 budynki na os. XXX -lecia PRL, tym samym przybyło 286 mieszkań, a następne domy budowano. Uzyskiwane efekty mieszkaniowe oczekujących na własne lokum nastrajały optymistycznie. Ustabilizowała się organizacja wewnętrzna i współpraca organów samorządowych. Aktywnie rozwijała się działalność społeczno-wychowawcza, w czym przodowały os. „Zacisze” i „22 Lipca”.

---------------------

Druga połowa lat siedemdziesiątych stała pod znakiem wielkich inwestycji. Ważnym wyzwaniem była budowa osiedla przy ul. Brody w Ustroniu, nazwanym później XXX-lecia PRL oraz domków jednorodzinnych przy ul. Wantuły i Pięknej. Do 1980 r. powstało 10 bloków z 682 mieszkaniami, pawilonem handlowym oraz wolnostojącą kotłownią, a pierwsze z nich były zasiedlane w 1977 r. Równocześnie w 1975 r. rozpoczęto budowę osiedla obejmującego w końcowym etapie 76 domków, zwanego „Jelenica I”. Stan surowy tych obiektów realizował Zakład Remontowo-Budowlany Spółdzielni, a prace wykończeniowe pozostawiono w gestii użytkowników. Pierwsze domki w zabudowie szeregowej przekazano oczekującym w 1978 r., a ostatni pod koniec 1992 r. W połowie lat 80. powstał na obrzeżach tego osiedla od strony zachodniej budynek administracyjny.

Poza tymi wielkimi kompleksami pod koniec lat 70. budowano jeszcze pierwszy blok z czterdziestoma mieszkaniami i własną kotłownią na osiedlu „Centrum” w Ustroniu, wznoszony w latach 1978-80 przez miejscowy „Budopol”, zaś w 1980 r. zakończono budowę jednego bloku z ośmioma mieszkaniami przy ul. Reymonta w Wiśle („Kopydło”). W latach 1980 do 1985 prezesem Spółdzielni był Pan Józef Cieślawski.

W roku następnym rozpoczęto prace nad drugim blokiem osiedla „Centrum”, które realizował ten sam wykonawca. Blok z czterdziestoma mieszkaniami wraz z kotłownią był gotowy w 1983 r. Tymczasem we wrześniu 1981 r. przedstawiciel SM „Zacisze” stwierdził na posiedzeniu Miejskiej Rady Narodowej w Ustroniu, iż co prawda 1.175 osób oczekuje na lokum, jednak nie da się stawiać następnych bloków bez zapewnienia dostawy ciepła. Prezes „Zacisza” tłumaczył ponadto, że instytucja ta zagospodarowuje tylko 38% powstałych zasobów, gdyż pozostałe mieszkania znajdowały się w gestii różnych zakładów i Urzędu Miejskiego.

W następne trzy lata SM „Zacisze” angażowała się w prace przygotowawcze do nowych osiedli. W długoletnich planach, sięgających do 2000 r. przewidywano budowę dużego osiedla (500 mieszkań) z całym kompleksem handlowo-usługowym między ul. Cieszyńską i Stawową. Sporządzono stosowną dokumentację architektoniczną, lecz zmiany ustrojowe spowodowały utratę zdolności finansowania tej inwestycji i odstąpiono od jej realizacji.

Rok 1986 stał dla „Zacisza” pod znakiem kolejnych ważnych inwestycji mieszkaniowych. Niemal równocześnie rozpoczęto budowę 6 bloków z 90 mieszkaniami – tzw. „Centrum II” w Ustroniu, które zakończono w 1991 r. oraz inwestycję w Wiśle przy ul. B. Prusa, którą stanowiło 7 budynków z 128 mieszkaniami. Osiedla te w większości były wznoszone przez własny Zakład Remontowo-Budowlany. W maju 1986 r. uruchomiono świetlicę w budynku administracyjnym przy ul. Wantuły. Ponadto istniały spółdzielcze placówki kulturalno-oświatowe w pawilonie handlowym przy ul. Cieszyńskiej oraz w budynku IV na os. XXV – lecia w Wiśle. Działały aktywnie organizując wycieczki, spotkania z aktorami, wyjazdy na basen, dyskoteki, turnieje sportowe oraz imprezy okolicznościowe jak Dzień Dziecka, Dzień Kobiet, Choinka. Popularnością cieszyły się też koła zainteresowań: filatelistyczne, szachowe, plastyczne (uruchomione na os. Centrum) oraz nauki języków obcych. W świetlicach jak dotychczas działali społecznicy, lecz zatrudniono też na etatach instruktorów kulturalno-oświatowych. W 1986 r. na czele zarządu stał Karol Sikora jako prezes i dyrektor zarazem, funkcję dyr. ds. technicznych pełnił Stefan Bałdys, a społecznymi członkami Zarządu byli Krystyna Hann i Józef Mazur.

Mimo realizowanych inwestycji brak mieszkań powracał jako newralgiczny problem przez całe lata 80. SM „Zacisze”, obchodząca jesienią 1988 r. swoje 30-lecie na kilka miesięcy przed jubileuszem oddała do użytku 53 mieszkania. Pewnym novum było powołanie przez „Zacisze” własnego Zakładu Remontowo-Budowlanego z powodu kłopotów z zatrudnieniem wykonawców. W tym roku liczba oczekujących na mieszkania znacznie się zmniejszyła i wynosiła 478 osób. Wówczas Spółdzielnia dysponowała 1. 289 lokalami, w których zamieszkiwało 3. 793 osób. W okresie od roku 1986 do 1990 Spółdzielnia była pracodawcą dla prawie 200 osób. Najwyższe zatrudnienie miało miejsce w 1988 roku sięgając poziom liczby 209 osób.

Od 1989 r. SM „Zacisze” działa o własnych siłach, bez dotacji państwowych, co wymuszało wiele oszczędności. Starano się zmniejszać zaległości czynszowe, pozyskiwać niewykorzystane pomieszczenia na lokale użytkowe oraz ograniczyć zatrudnienie, które po dwóch latach zmniejszyło się o 50%.

W latach 1990 do 1992 roku prezesem Spółdzielni była pani Barbara Kapicka.

W czerwcu 1991 r. zmieniono nazwy niektórych ustrońskich osiedli - XXX -lecia PRL na Manhatan, a 22 Lipca na Cieszyńskie.

W marcu 1993 r. powstała Spółdzielnia Mieszkaniowa „Jelenica”, skupiająca właścicieli domków jednorodzinnych przy ul. Pięknej i Wantuły, które dotychczas należały do SM „Zacisze”. W tym czasie prezesem „Zacisza” był Andrzej Szcześniewski, członkami Zarządu Jan Żmija i Ludwik Gembarzewski, a funkcję dyrektora pełniła Barbara Kapicka.

1 stycznia 1994 r. przejęto kotłownię na os. Manhatan od firmy „Therma” i utworzono Dział Gospodarki Cieplnej, któremu oprócz obsługi tej kotłowni podlegało 11 lokalnych na pozostałych osiedlach. Ponadto w 700 mieszkaniach przeprowadzono opomiarowanie, polegające na założeniu termozaworów i podzielników ciepła.

W latach 1994-1999 poddano kompleksowej termoregulacji kolejno wszystkie bloki Osiedla Manhatan, polegającej na wymianie instalacji grzewczej i docieplaniu ścian zewnętrznych.

W 1995 r. wykonano modernizację kotłowni, sieci wodociągowej i remont dachu na os. XXV-lecia w Wiśle, oraz remont dachów na os. Konopnickiej. Od tego roku prezesem została ponownie Barbara Kapicka, a w skład zarządu wchodzili Ludwik Gembarzewski i Jan Żmija.

W następnym roku modernizowano budynek administracyjny.

Od roku 1994 prawie w całych zasobach wdrożono system indywidualnego rozliczania kosztów ogrzewania z zastosowaniem podzielników kosztów ciepła. Takie rozliczanie spowodowało zbiorowe niezadowolenie członków (nazywane przez miejscowa prasę „Burza w Zaciszu”). Sytuacja finansowa spółdzielni stawała się coraz trudniejsza i nastąpiła konieczność podwyższenia czynszów, aby opłaty były utrzymane na poziomie kosztów. Corocznie powstawały spore zaległości z tytułu nieterminowych opłat za mieszkania.

W czerwcu 1997 r. na nadzwyczajnym Zebraniu Przedstawicieli nastąpiło odwołanie Zarządu. Nowym prezesem wybrano Piotra Sowę, jego z-cą Ludwik Gembarzewski, a członkiem Zarządu Annę Borowiecką. Z uwagi na zatrudnienie w niepełnym wymiarze (pół etatu) Prezesa Sowy, na stanowisko zastępcy kierownika bieżącej działalności Spółdzielni powołany został Karol Brudny. Ze względu na krytyczną sytuację finansową postanowiono: uporządkować windykacje należności czynszowych oraz spłatę kredytów w PKO. Zarząd postanowił od 1999 r. nie korzystać z kredytów pod żadną postacią, planowano zasilić kasę Spółdzielni poprzez między innymi zbycie nieruchomości. Pod koniec lat 90-tych zrealizowano jeszcze niewielkie inwestycje w formie garaży na os. Centrum – rozbudowa o 22 lokale garażowe oraz przy ulicy Jana Wantuły (15 lokali garażowych) Konopnickiej nie powiodła się planowana realizacja budowy (piętrowych) garaży w Wiśle. Od 2000 r. Zarząd działał w składzie: Piotr Sowa (prezes), Józef Węglorz, Maria Ryszkowska. Mocną stroną gospodarki spółdzielczej była płynność finansowa i stabilność Spółdzielni. Na koniec tego roku Spółdzielnia zrzeszała ona 1768 członków i posiadała 40 budynków mieszkalnych z 1370 mieszkaniami, 2 pawilony handlowo-usługowe, budynek administracyjny, kotłownię oraz 36 lokali użytkowych i 158 garaży.

Od lipca 2001 r. skład zarządu był następujący: Karol Brudny jako prezes, Józef Węglorz – jego zastępca i Danuta Gabzdyl. W marcu 2004 zmienił się skład Zarządu. Funkcję prezesa pełni nadal Karol Brudny, jego zastępcy Edward Pękowski, a członkiem Zarządu pozostał Józef Węglorz. Działa on w tym składzie do dziś. W latach 2005 do 2006 r. realizowano termomodernizację os. przy ulicy M. Konopnickiej, polegającą na ociepleniu ścian zewnętrznych.

Od drugiej połowy 2007 r. do czerwca 2008 r. wykonywano ocieplenie elewacji oraz piwnic na os. Cieszyńskim wraz z kompleksową modernizacją balkonów.

Kolejnym chyba ostatnim akordem mocnej strony Spółdzielni, jakim było w jej historii inwestowanie, (budowa nowych mieszkań, a nawet osiedli) jest budowa osiedla pod roboczą nazwą Osiedle Konopnicka BIS, przy ulicy Marii Konopnickiej w Ustroniu. Inwestycja, na realizację, której uzyskano zgodę Zebrania Przedstawicieli w dniu 26 czerwca 2006 roku, jako konsensus pomiędzy potrzebami członków oczekujących na zaspokojenie ich potrzeb mieszkaniowych w Spółdzielni, a obojętnością członków posiadających już zaspokojone potrzeby mieszkaniowe (wspomaganą przepisami znowelizowanej ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych).

Realizację zadania pod nazwą Konopnicka BIS rozpoczęto od pozyskania od Gminy prawa wieczystego użytkowania do gruntów w sąsiedztwie osiedla przy ulicy Konopnickiej. Wybrano w drodze konkursu pracownię projektową, którą okazała się pracownia architektów Zofii Perlegi i Jana Raszki. Do realizacji projektu wyłoniono także w drodze przetargu firmę INBUD z Bielska Białej, która podjęła się budowy jesienią 2006 roku. Po ustaleniu jednostkowego kosztu realizacji zadania, w przededniu dynamicznie rosnących cen na materiały i roboty budowlane, przystąpiono do spisywania umów wstępnych o budowę mieszkań z zainteresowanymi osobami. Warunki finansowania budownictwa mieszkaniowego, już bez wsparcia polityką budżetową państwa, polegają na całkowitym finansowaniu kosztów budowy do jej zakończenia i rozliczenia z jego przyszłym użytkownikiem. To okazało się dla członków oczekujących na mieszkania w Spółdzielni, (przyjętych przed 31.12.1982, do czasu zamknięcia list wpisowych do Spółdzielni), zbyt dużym wyzwaniem w relacji z ich dochodami. Ostatecznie na 51 budowanych mieszkań gotowość do podpisania umowy o budowę mieszkania na tym osiedlu zgłosiło 12 członków (w tym z grona członków oczekujących 2 osób). Spółdzielnia ogłosiła otwarty nabór w wyniku którego przyjęła 39 nowych członków, dla których realizuje budowę osiedla po tak zwanym koszcie członkowskim to jest po kosztach realizacji. Obecnie obowiązujące ustawowe rozwiązania także w kwestii zaspokajania potrzeb mieszkaniowych członków spółdzielni sprowadza ostatecznie ten proces do przymusowego wyodrębnienia ze struktur spółdzielczych wybudowanego staraniem wszystkich spółdzielców zasobu, niszcząc tkwiącą w idei spółdzielczości zasadę solidaryzmu międzyczłonkowskiego poprzez uwłaszczanie (wyodrębnianie własności lokalu i całych nieruchomości) na koszt pozostałych spółdzielców. Cząstka spółdzielni przez nią samą wytworzona przestaje, bez jej woli, dalej nią być.

Przekazywane niebawem w użytkowanie 51 mieszkań w ramach zrealizowanego zadania inwestycyjnego o standardzie najwyższym z dotychczas zrealizowanych, symbolicznie zamyka okres w historii Spółdzielni, podsumowany w haśle „51 mieszkań na 50 lecie Spółdzielni w miejscu w którym się to zaczęło”.

W dniu 15 grudnia 2000 roku Sejm Rzeczpospolitej Polskiej dokonał „rewolucyjnych” zmian w ustawie o spółdzielniach mieszkaniowych, które wymusiły także zmiany w innych ustawach dostosowujących system prawa do zmian wynikających z tej ustawy. Zmiany ustawowe stały się pręgierzem dla dotychczasowych zamierzeń i stosowanej praktyki. Spółdzielnia do dnia jej jubileuszu 50 lecia począwszy od 2002 roku zmuszona była dokonać 4 krotnej zmiany swego Statutu, w tym dwukrotnie głębokich i zasadniczych. Ustawowe zmiany pod ogólnym hasłem „uwłaszczania” spółdzielców od ich Spółdzielni realizowane poprzez usytuowanie w dotychczasowym mieniu spółdzielczym własności odrębnej, z tego mienia się wywodzącej, odbywało się w tle permanentnego sporu między Sejmem RP i Trybunałem Konstytucyjnym.

Uchwalona 14 czerwca 2007 roku nowelizacja ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych wymuszająco przyspieszyła proces wyodrębnień lokali z mienia Spółdzielni tak, że na dzień symbolicznie związany z powstaniem Spółdzielni, to jest na dzień 18 maja 2008 roku wyodrębnionych zostało 393 mieszkań w tym 264 posiadających przed wyodrębnieniem status spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu. Dokonane wyodrębnienia stanowią udziałowo 25,7% dotychczasowego mienia spółdzielni związanego dawniej z członkowskim prawem do lokalu.

Dorobek inwestycyjny spółdzielni w okresie jej 50 lecia liczony brutto (z uwzględnieniem zasobu zrealizowanego i wyodrębnionego, w tym osiedle Konopnicka BIS) zestawia się w tabeli: